Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία ούτε να συμφωνήσει δεν μπορεί με ένα νομοσχέδιο, το οποίο είναι υψίστης σημασίας για το τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Και επιχειρηματολογεί επί παντός επιστητού με μια διάθεση άκρως επικριτική για τα δρώμενα, λες και τα δρώμενα δεν είναι αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής, αλλά συμβαίνουν επειδή η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θεώρησε ότι πρέπει να τα δρομολογήσει και έτσι έπρεπε να πορευθεί. Λες και το Μνημόνιο, το Σύμφωνο Σταθερότητας, όλη αυτή η προσπάθεια η οποία γίνεται για τη διάσωση της χώρας, γίνεται επειδή έτσι εμείς την ανακαλύψαμε και την υιοθετήσαμε ως νέα πορεία της χώρας.

Η ουσία είναι ότι η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διαχείριση της εξουσίας της χώρας μας σε μια περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για την Ελλάδα, για την Ευρώπη, για τον κόσμο ολόκληρο. Σε μια περίοδο όπου εδώ στην Ελλάδα είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται αυτά τα οποία είχαν καταγραφεί σε όλες τις οικονομίες του κόσμου και κυρίως στις αναπτυγμένες οικονομίες, ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Τούτων δοθέντων αυτή η συζήτηση είναι μια συζήτηση η οποία έπρεπε να γίνει εκ των ων ουκ άνευ. Και όταν λέω τούτων δοθέντων, εννοώ των πεπραγμένων της Νέας Δημοκρατίας δοθέντων. Αυτή η συζήτηση την οποία κάνουμε σήμερα, κάναμε όλους τους προηγούμενους μήνες, είναι συζήτηση εκ των ων ουκ άνευ.

Διότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς, ούτε εσείς, ούτε και κανένας άλλος, ακόμη και από τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία βεβαίως μπορεί να έχουν μια διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά τη φιλοσοφία του τραπεζικού συστήματος και το ρόλο του στην εξέλιξη της οικονομίας, αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ουδείς, ούτε το Κομμουνιστικό Κόμμα ούτε ο Συνασπισμός, πρόκειται ποτέ να πουν «αφήστε τις τράπεζες να καταρρεύσουν». Δεν το πιστεύω.

Διότι όλοι αναγνωρίζουν ότι πίσω από τις τράπεζες υπάρχουν πολίτες, υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν επιχειρήσεις, υπάρχει μία ολόκληρη αγορά, η οποία πρέπει με κάθε τρόπο να σταθεί στα πόδια της.
Δεν είναι θέμα, λοιπόν, διάσωσης των τραπεζών γενικώς με την ευρεία έννοια. Εδώ το θέμα αφορά τη δημιουργία ενός μηχανισμού υποστήριξης, που εάν χρειαστεί, θα υποστηρίξει την πραγματική οικονομία σε τελική ανάλυση, όπως αυτή θα διασωθεί μέσα από τη λειτουργία των τραπεζών.

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές αυτή η συζήτηση γύρω από το τραπεζικό σύστημα παίρνει έντονη ιδεολογική και πολιτική χροιά. Όμως η ουσία είναι μία, ότι τα βασικά αίτια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν κυρίως δύο: πρώτα απ’ όλα η υπέρμετρη πιστωτική επέκταση και δεύτερον ο μηχανισμός της χρηματοοικονομικής μόχλευσης, ο οποίος βρέθηκε να υπολειτουργεί.

Και σε όλες τις περιπτώσεις οι νομισματικές και εποπτικές αρχές όλων των χωρών έλαβαν μέτρα διαφόρων κατηγοριών. Ορισμένα εξ αυτών, τα οποία εδώ ακούστηκαν γενικότερα στη συζήτηση, θεωρήθηκαν πάρα πολύ αιρετικά για τη φιλελεύθερη ελληνική πολιτική. Και λέω «φιλελεύθερη ελληνική πολιτική» γιατί πολλές φορές ξέρετε ότι ο φιλελευθερισμός δεν περιορίζεται στα πλαίσια μόνο ενός κόμματος, περιλαμβάνει και άλλα κόμματα και άλλες παρατάξεις και άλλες δυνάμεις, διευρύνεται.

Υπενθυμίζω, λοιπόν, ορισμένα εξ αυτών που ελήφθησαν από τις άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα: την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων για την αποτροπή της απόσυρσης των κεφαλαίων και την αποφυγή του τραπεζικού πανικού, το οποίο βεβαίως προέβλεπε το ρόλο του κράτους –αδιανόητο βεβαίως για ορισμένους από τους συναδέλφους εδώ, στην Αίθουσα αυτή και για κάποιους από αυτούς που συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο. Ή σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις, τη μερική κρατικοποίηση τραπεζών μέσω της συμμετοχής του κράτους στο μετοχικό τους κεφάλαιο και ένα χρονικό διάστημα που θα επέτρεπε τη διάσωση και την εξυγίανση του χαρτοφυλακίου –και αυτό αδιανόητο για τη Νέα Δημοκρατία και για άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Το κλείσιμο και την εκκαθάριση προβληματικών πιστωτικών ιδρυμάτων –αδιανόητο και αυτό για τις φίλιες δυνάμεις του τραπεζικού συστήματος στη χώρα μας. Την ενίσχυση της κεφαλαιουχικής επάρκειας των ασθενέστερων τραπεζών –και αυτό σκάνδαλο θα ήταν, εάν το ζητούσε κανένας και το έλεγε σοβαρά στην Ελλάδα. Τη διευκόλυνση των συγχωνεύσεων μεταξύ εγχώριων πιστωτικών οργανισμών ή εξαγορών από υγιείς εγχώριους ή και ξένους πιστωτικούς οργανισμούς –κάτι το οποίο δεν πρέπει να το αποκλείουμε από την ελληνική τραπεζική αγορά. Την προστασία των δανειοληπτών μέσω της αναστολής των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών, το πάγωμα των δόσεων –νομοθετικές πρωτοβουλίες, δηλαδή της Κυβέρνησης που περάσαμε εδώ, αλλά προκάλεσε την μήνη των συναδέλφων και του τραπεζικού συστήματος. Την παροχέτευση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία για την αντιμετώπιση της πιστωτικής συρρίκνωσης –κάτι το οποίο από πολλούς θεωρήθηκε πολύ αριστερή πρόταση, το να στηριχτεί η πραγματική οικονομία εν μέσω κρίσης. Όπως επίσης, τη δημιουργία κεφαλαίων για την εξαγορά προβληματικών στοιχείων των τραπεζών με στόχο την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων τους και την ενίσχυση της ρευστότητας, την περικοπή των έμμεσων φόρων για την τόνωση της κατανάλωσης – και αναφέρομαι στην περίπτωση της Μεγάλης Βρετανίας, τη σημαντική μείωση των επιτοκίων από τις περισσότερες κεντρικές τράπεζες με στόχο τη μείωση του κόστους χρήματος και την αναχαίτιση της πιστωτικής ασφυξίας. Και όλα αυτά για την αντιμετώπιση του συστημικού χαρακτήρα των κρίσεων.

Παράλληλα με όλα όσα έκαναν, για την αντιμετώπιση του συστημικού χαρακτήρα αυτών των κρίσεων, σε πολλές από τις χώρες άρχισε να υπάρχει ένας έντονος προβληματισμός και σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την περίπτωση της δημιουργίας ενός φορέα ανασυγκρότησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο οποίος θα μπορούσε να αναλάβει τον έλεγχο των σημαντικότερων πιστωτικών οργανισμών που θα μπορούσε να ενεργεί συνέχεια στην κατεύθυνση της εξυγίανσής τους.

Αυτή η συζήτηση βασίστηκε σε αυτό το οποίο ανέφερε μόλις προηγουμένως ο Υπουργός ο κ. Σαχινίδης, αναφερόμενος στη σκανδιναβική εμπειρία. Διότι, ακριβώς αυτός ο μηχανισμός ήταν ο μηχανισμός που προβλημάτισε τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και πολλές από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακριβώς για την αντιμετώπιση τέτοιων κινδύνων. Γιατί αυτός ο κίνδυνος δεν μπορεί να ξεπεραστεί ούτε με απευθείας κρατική χρηματοδότηση, ούτε μπορεί να ξεπεραστεί με ημίμετρα. Χρειάζονται συνολικές πολιτικές, συνολικές πρωτοβουλίες και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ των οποίων η δημιουργία ενός σημαντικού πλέγματος κανονιστικών προτύπων για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση αναφορικά με τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όταν αναφέρομαι σε κανονιστικό πρότυπο αναφέρομαι σε πρότυπα εποπτείας, τα οποία να αφορούν τον κίνδυνο της ρευστότητας, την υπερβολική μόχλευση, την προστασία των καταθετών, την επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση παρεκτροπών.

Μέσα σε αυτή τη λογική αναπτύχθηκε η προβληματική για το ευρωπαϊκό σύστημα χρηματοοικονομικής εποπτείας με αποκεντρωμένες δομές που περιλαμβάνει εποπτικούς φορείς συγκροτώντας παράλληλα και τους πανευρωπαϊκούς μηχανισμούς εποπτείας με διακριτούς εποπτικούς ρόλους για τρεις τομείς: Τον τραπεζικό κλάδο, τον ασφαλιστικό κλάδο, την κεφαλαιαγορά.

Σε αυτό το σχέδιο έρχεται να ανταποκριθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το οποίο σήμερα παρουσιάζει η Κυβέρνηση στη Βουλή των Ελλήνων και αυτή τη στόχευση έχει: Όχι μόνο τη διάσωση, την ενίσχυση της αξιοπιστίας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στην περίπτωση που χρειαστεί, αλλά κυρίως για να συνεργήσει, για να συμβάλει στη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού εποπτικού μηχανισμού και ενός πανευρωπαϊκού συστήματος για τη διάσωση της ευρωζώνης, για τη διάσωση του ευρωπαϊκού, δηλαδή, τραπεζικού συστήματος.

Μην γελιόμαστε, ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί από μόνη της να διασώσει το ευρώ, ούτε υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε και η νομική βάση που να επιτρέπει παρεμβάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τη διάσωση της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Επιτέλους, επειδή πλέον περάσαμε τα δύσκολα, τις δύσκολες, εάν θέλετε, πολιτικές αποφάσεις όσον αφορά τη νέα δρομολόγηση της πορείας της χώρας, τουλάχιστον ας συνεννοηθούμε εδώ, σ’ αυτήν την Αίθουσα, στις πολιτικές προσεγγίσεις και στους πολιτικούς όρους, κυρίως τώρα που μπαίνουμε στη φάση της εφαρμογής των δύσκολων αποφάσεων που έχουμε ήδη λάβει. Και τι εννοώ; Εννοώ να εγκαταλείψουμε, επιτέλους, τη συζήτηση περί Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η Ελλάδα, όπως έχω πει επανειλημμένως και το επαναλαμβάνω, δεν είναι χώρα υπό κατοχή, δεν είναι χώρα με αμφισβητούμενη κυριαρχία από κανένα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, δηλαδή του πιο σκληρού, του πιο προωθημένου πυρήνα στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κρατών της Ένωσης. Συμμετέχει ουσιαστικά, αποφασιστικά, ενεργά σ’ αυτήν την κατεύθυνση και προσπαθεί, αξιοποιώντας τον ευρωπαϊκό μηχανισμό υποστήριξης, να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και, κυρίως, η δική μας πορεία να ταυτίζεται και με την πορεία των λαών της Ευρώπης, την πορεία και την προσπάθεια των κυβερνήσεων της Ευρώπης για τη διάσωση της αξιοπιστίας του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος και του ευρώ.

Μην ξεχνιόμαστε και μην παίζουμε πολιτικά παιχνίδια μεταξύ μας, λοιπόν, προκειμένου είτε να χαϊδέψουμε τα αυτιά κάποιων που μας ακούν, είτε να δημιουργήσουμε κλίμα αμφισβήτησης στις πολιτικές προθέσεις της Κυβέρνησης. Η ουσία είναι μία. Η Ελλάδα, παραμένοντας στον ισχυρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που για τους ίδιους ακριβώς λόγους, για τα αποτελέσματα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, αντιμετωπίζουν προβλήματα στις οικονομίες τους, καταβάλλει τη δική της προσπάθεια, προκειμένου να συμβάλλουμε σ’ αυτήν τη συνολική πορεία όλων των κρατών.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εμείς θεωρούμε ότι έτσι και αλλιώς η σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα είναι μία από τις βασικότερες παραμέτρους που πρέπει να σταθμιστούν στο πλαίσιο των δημόσιων οικονομικών για την αποκατάσταση της μακροοικονομικής σταθερότητας, αλλά και τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας.

Πέρα όμως από τη δημοσιονομική διάσταση, εμείς επιμένουμε να δίνουμε προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των μακροοικονομικών ανισορροπιών, συμπεριλαμβανομένων των εξελίξεων στον τομέα της ανταγωνιστικότητας και των μεγάλων διαρθρωτικών προκλήσεων, στις οποίες πρέπει να ανταποκριθούμε. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος σε μία κοινωνία, σε μια ελληνική οικονομία που όλοι εμείς, και οι μεν και οι δε, άλλοι λόγω ιδεολογικών προσανατολισμών και άλλοι λόγω των αγωνιστικών πιέσεων και κινητοποιήσεων, αλλά πάντως όλοι μας επιτρέψαμε να γίνει τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο τραπεζοκεντρική. Από την άποψη αυτή, αυτήν τη στιγμή, αφού όλοι μας συνεργήσαμε σ’ αυτήν την κατεύθυνση, νομίζω ότι μάλλον περιμένουμε τώρα από όλους μια συμφωνία, προκειμένου να ενισχύσουμε τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος.

ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Ποιοι;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: Όλοι.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Εσείς οι δύο κυβερνήσατε...

Ειλικρινά, δεν αντιλαμβάνομαι το σχόλιο, όταν είναι γνωστό ότι μια σειρά από πολιτικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και το ΠΑΣΟΚ -εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να μην το πούμε, να το κρύψουμε- πολλές φορές χρησιμοποίησαν το τραπεζικό σύστημα, προκειμένου να ενισχύσουν διάφορα αιτήματα είτε εργαζομένων, είτε ολόκληρων κύκλων της οικονομίας, είτε τομέων, όπως του αγροτικού τομέα.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μια πραγματικότητα η οποία υπάρχει και μπορεί να διαιωνίζεται. Ο νέος κύκλος στον οποίο μπαίνουμε περιλαμβάνει και νέους κανόνες, περιλαμβάνει και νέο πλαίσιο οικονομικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Ο μηχανισμός τον οποίο σήμερα προτείνουμε στη Βουλή είναι ένας μηχανισμός ο οποίος δεν παρέχει απλώς χρηματοπιστωτική σταθερότητα στο δικό μας τραπεζικό σύστημα. Παρέχει και κάτι άλλο, ένα πλαίσιο, που, εάν χρειαστεί να ενεργοποιηθεί, επιβάλλει νέους κανόνες ακόμη και στη λειτουργία του ίδιου του τραπεζικού συστήματος. Και σας διαβεβαιώ ότι, εάν μελετήσουμε πλήρως αυτό το νέο πλαίσιο, δεν επιτρέπει πλέον παρεκκλίσεις με πολιτικές παραινέσεις, με πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως έγινε στο παρελθόν. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Όταν ομιλούμε για αλλαγές στον τρόπο της κοινωνικής και οικονομικής συμπεριφοράς, περιλαμβάνει και τις σχέσεις μας με τις τράπεζες, κάτι που προσδιορίζεται πρώτα απ’ όλα σε αυστηρότερους κανόνες για τις ίδιες τις τράπεζες, αυστηρότερη εποπτεία στη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος αλλά και αυστηρότερους κανόνες στις σχέσεις των πολιτών και της αγοράς με το τραπεζικό σύστημα, αποκλειομένων δια ροπάλου των πολιτικών παρεμβάσεων.


ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ

Κύριε Πρόεδρε, δεν είχα τη διάθεση ούτε την πρόθεση, θα πρέπει να σας πω, να παρέμβω ξανά, αλλά οι επανειλημμένες αναφορές και μάλιστα με επιθετικό τόνο, του αγαπητού συναδέλφου κυρίου Άδωνι Γεωργιάδη, με υποχρεώνουν να το κάνω αυτό.

Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει καλά το Λένιν, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι έχετε ασθενή πολιτική μνήμη. Γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι όλοι οι υπόλοιποι μέσα σε αυτή την Αίθουσα θυμόμαστε καλά ότι μετά τη δικτατορία το 1974 στον τόπο λειτουργούν πολιτικά κόμματα. Δεν υπάρχει λοιπόν η Κυβέρνηση και ο λαός ή το ΛΑ΄ΟΣ, όπως εσείς φοβάμαι ότι έχετε παρεξηγήσει. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις, υπάρχουν συνδικάτα, υπάρχουν πολίτες οι οποίοι μέσα από οργανωμένα συλλογικά σχήματα δίνουν μάχη, διεκδικούν, αντιδρούν, αντιστέκονται, προτείνουν, πιέζουν, απαιτούν. Και αυτό έγινε σε ολόκληρη τη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Σε αυτό αναφέρθηκα.
Πολλές από αυτές τις πιέσεις οδήγησαν στις στρεβλώσεις, που τις βρίσκουμε μπροστά μας, όχι μόνο στο τραπεζικό σύστημα, αλλά παντού στο σύνολο της οργάνωσης της οικονομίας της κοινωνίας. Εάν σε αυτό διαφωνείτε, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς και για ποιο λόγο ακριβώς.
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Συμφωνούμε.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Ναι, συμφωνήσαμε.
Οι πολιτικές ευθύνες, όμως, πού είναι;
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Κύριε Γεωργιάδη, σας παρακαλώ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: Σε όλους μας αναφέρομαι. Κάνετε λάθος. Αυτή είναι η δική μου εκτίμηση.
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Έχουμε εμείς πολιτική ευθύνη;
ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Οι πολιτικές ευθύνες πού είναι;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: Εσείς; Μα, εσείς τώρα μπήκατε στην πολιτική, κύριε Βορίδη. Δεν αναφέρομαι σε εσάς προσωπικά. Αναφέρομαι στον πολιτικό κόσμο της χώρας. Υπάρχουν και δυνάμεις του πολιτικού κόσμου που δεν είναι μέσα στη Βουλή αυτή τη στιγμή.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Συμφωνούμε.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: Ο καθένας εν τω μεταξύ προέρχεται και από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Εσείς από ένα διαφορετικό πολιτικό χώρο, ο κ. Σαλμάς από τον άλλο πολιτικό χώρο.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ: Από τον ίδιο χώρο είμαστε.
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Από τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ: Ενδεχομένως, πολύ ωραία. Δεν είχα καταλάβει αυτή τη διάκριση. Χαίρομαι που το διευκρινίζετε, για να επιβεβαιώνετε ακριβώς το ρόλο της πολυκατοικίας της δεξιάς.
Τώρα, όσον αφορά, στις περισσότερο προσωπικές αναφορές τις οποίες έκανε ο κ. Γεωργιάδης, δεν θα ήθελα να τις πάρω μια προς μία, γιατί σέβομαι το χρόνο των υπολοίπων συναδέλφων. Όμως θέλω να σταθώ σε μια: στα 28 δισεκατομμύρια, για τα οποία υποτίθεται δεν παίρνει απαντήσεις από την Κυβέρνηση και από τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Έχω την αίσθηση ότι η απάντηση είναι μία, δεν είναι πολλές, είναι συγκεκριμένη, είναι μόνιμη, είναι η ίδια σταθερά.
Πριν από δυο χρόνια, όταν το ΠΑΣΟΚ αντιδρούσε στα 28 δισεκατομμύρια τα οποία έδινε η Νέα Δημοκρατία, έθετε όρους. Τους όρους, πώς θα πάνε στην πραγματική οικονομία, πώς θα μετατεθούν στην αγορά. Και ταυτόχρονα, όταν αντιδρούσαμε εκείνη την περίοδο ήταν γιατί δεν υπήρχε κανένας ελεγκτικός και εποπτικός μηχανισμός που θα διασφάλιζε ότι τα χρήματα αυτά θα φτάσουν στην αγορά, στο μικρομεσαίο επιχειρηματία και στους ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Η ουσία είναι ότι σήμερα που μιλάμε έχουμε επιβεβαιωθεί 100%.
Και επιπλέον, πριν από δυο χρόνια, σύμφωνα με τις επίσημες διακηρύξεις της κυβέρνησης τότε και τις δηλώσεις, το έλλειμμα της οικονομίας μας ήταν στο 3,5% με 4% και φτάσαμε στις εκλογές στο 5%. Στο 6% έλεγε ο κ. Καραμανλής. Έτσι πήγε στις εκλογές.
Και απεκαλύφθη ότι ήταν 13,7% και ότι η χώρα μπήκε δυο φορές σε επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σήμερα, αφού δεχθήκαμε όλη την επίθεση των διεθνών χρηματαγορών και των κερδοσκόπων, είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε μέσα στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης, στήριξης, όπως θέλετε πείτε τον.
Σε αυτό ακριβώς λειτουργούμε, στο οποίο συνδράμει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μέσα σε ένα πλαίσιο όπου, ακριβώς επειδή υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας στην οικονομία όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπάρχουν επισφάλειες στο τραπεζικό σύστημα που κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να οδηγήσουν ή για να το πω διαφορετικά «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν, μαγειρεύουν».
Αυτό ακριβώς κάνει η Κυβέρνηση. Προσπαθεί, πριν δημιουργηθεί ο οποιοσδήποτε κίνδυνος, να υπάρχει το ασφαλιστικό πλαίσιο, όπως θα υπάρξει και σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες –σε αυτό αναφέρθηκα προηγουμένως- έτσι ώστε, αν υπάρξει κίνδυνος, να υπάρχει πλήρης διασφάλιση για τους πολίτες, για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για τους εργαζόμενους, για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, όχι για τους επικεφαλής των τραπεζών.
Γιατί στην πραγματικότητα οι επικεφαλής των τραπεζών –όπως ανέλυσε ο Υπουργός κ. Σαχινίδης- στην περίπτωση που υπάρξει τέτοιος κίνδυνος, και προσφύγουν θα έχουν παραδώσει την ευθύνη της διαχείρισης του ιδρύματός τους στο μηχανισμό, τον οποίο δημιουργούμε. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην περίπτωση των 28 δισεκατομμυρίων –και στην πολιτική μας αντίδραση την εποχή εκείνη- και στη σημερινή μας συμφωνία-πρωτοβουλία της Κυβέρνησης.
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.